Pan szuka pani Warszawa

Opis oferty

Warszawa = miasto, które w XXII wieku nauczyło się oddychać podwójnie: tlenem Wisły i światłem sieci. Ulice wciąż mają swój bruk pamięci, lecz nad nimi płyną warstwy cichych danych jak aureole nad głowami przechodniów. Każdy niesie własny prywatny kosmos: mapę lęków, pragnień, zachwytów i ten drobny, uparty głód sensu, którego nie da się zredukować do algorytmu.

Chcę tu poznać kobietę, która lubi i rozumie podobnie jak ja.

Nie w znaczeniu „zgadza się ze mną”, bo zgoda jest łatwa i często jałowa. Raczej: czuje podobny rytm myśli. Wie, że rozmowa bywa bardziej intymna niż dotyk, a intelekt ~ jeśli jest żywy ~ potrafi być czuły. Kobietę, która nie boi się niuansu, nie ucieka w proste wyjaśnienia, umie przyznać rację faktom nawet wtedy, gdy kłują. I ma tę rzadką zdolność: śmiać się z rzeczy ważnych, a traktować serio rzeczy pozornie lekkie.

W XXII wieku mówi się, że ludzie rozpoznają się po „sygnaturze pola”: nie po avatarze, nie po statusie, nawet nie po liście osiągnięć, lecz po jakości obecności. Po tym, czy wchodząc w dialog, nie zamieniają go w targ, tylko w wspólne badanie świata. Po uważności, która nie jest techniką, lecz usposobieniem.

Szukam więc kogoś, kto:
• lubi długie rozmowy, w których nie ma pośpiechu na konkluzję,
• potrafi przełączać się między ironią a metafizyką bez wstydu,
• ceni precyzję słów, ale nie gubi w nich serca,
• widzi w relacji nie „kolekcję wrażeń”, tylko narrację z ciągłością,
• umie być jednocześnie subtelna i stanowcza~ jak dobrze nastrojony instrument.

Warszawa jest do tego dobra, bo to miasto sprzeczności: laboratorium i poezja. Tu łatwo o kontakt, trudniej o spotkanie. A ja nie szukam kontaktu ~ szukam spotkania. Tego momentu, gdy rozmowa nagle staje się „nasza”, a cisza między zdaniami nie jest niezręczna, tylko gęsta od rozumienia.

Jeśli istnieje „ezoteryka przyszłości”, to jest nią właśnie to: że wśród nadmiaru możliwości, wśród prędkości i skrótów, dwoje ludzi potrafi rozpoznać się po tym, jak myślą, jak słuchają i jak dotrzymują tonu. Jakby jakaś niewidzialna geometria ~ łagodna, ale nieubłagana ~ zbliżała do siebie te same jakości.

Warszawo, daj mi kobietę, która lubi i rozumie podobnie jak ja…
Niech będzie ciekawa, odważna, uważna.
Niech będzie prawdziwa ~ nawet jeśli przez chwilę tylko w półmroku kawiarni, między zdaniem a spojrzeniem, zanim świat znów zacznie pędzić.

I niech to „podobnie” oznacza: podobnie głęboko.